Mijn project is eindelijk écht begonnen!

Hee allemaal!
Ik reageer even op wat reacties eerst:
Marcel: jammer genoeg ben ik nog geen roodharige buffel tegengekomen. De kalven zijn op het begin wel rood/oranje, maar helaas hebben we hier alleen stieren.. :)
Monique: Als een stier net zo'n stoer karakter heeft als Ami, vernoem ik hem misschien wel daarnaar.. We zullen zien :)
Matthijs: Goed idee! Er zit een hele kleine bij, dus de naam past er perfect bij.. haha

Afgelopen weekend kwam er een begeleider uit het andere kamp Lajuma (die in de bergen zit) op ons 'passen', omdat onze huidige begeleidster het weekend naar huis ging. Hij is echt een ge-wel-di-ge man! Hij is namelijk super relaxed!
Afgelopen zaterdag gingen we de batterijen en SD-kaarten van de camera's verwisselen en onderweg hebben we (waarschijnlijk) een black mamba gezien! (Je weet wel, die extreem agressieve, extreem giftige, meest gevreesde, op twee na langste én aller snelste slangensoort ter wereld). Wees maar niet bang, zo gevreesd was hij deze keer niet! Ik dacht eerst dat ik een hagedis door een plas water zag gaan, maar toen we dichterbij kwamen, had de hagedis een opmerkelijke lange staart, ging hij opmerkelijk snel en hij bewoog zich opmerkelijk kronkelig. Toen we er inmiddels bijna voorbij reden zag ik dat het een slang was en riep met een andere student kei hard 'STOP!!!'. Jammer genoeg was de slang al in de bosjes verdwenen, maar aan de kleur te zien was het absoluut een black mamba. Eindelijk mijn eerste slang gezien, super! Het was verder super warm toen we vertrokken, waardoor mijn begeleider vroeg: 'Pff, wilt er iemand rijden? Het is echt enorm heet in de auto, dus laat mij alsjeblieft achterin de truck zitten.' Ik, die twee weken in bezit is van een rijbewijs en maar 3 dagen zelfstandig heeft kunnen rijden, zei natuurlijk met volle overtuiging: IK! Jammer genoeg begon het enorm te regenen en konden we niet alle camera's langs gaan. We zouden de volgende dag, zondag, verder gaan. Omdat ik voor de grap zei dat ik de volgende keer rij, zodat ik niet achterin hoeft te zitten als het regent, stemde hij in dat ik de volgende dag mocht rijden. 's Avonds hebben we weer gebarbecued en wat drankjes benut.
En jaaaa, ik mocht zondag rijden! Niemand durfde in de truck te stappen als ik ging rijden, dus deden we eerst een proefrondje terwijl de rest één camera ging vervangen. Toen heb ik gewoon de bestuurdersstoel opgeëist en moest iedereen zich er maar bij neerleggen dat ik ging rijden. Ondanks dat ik een steen heb geraakt en te schuin over een kapotte, schuine weg ging, ging het goed! De stoel kon alleen niet naar voren, dus ik moest mijn been helemaal strekken en zelfs nog naar voren schuiven om de koppeling in te drukken, maar alles is uiteindelijk goed gekomen! Het was heel leuk om op zo'n totaal onverharde weg, plassen en kleine hellingen te rijden.
De avond begon ook erg goed, toen ik nog snel wou kijken of de buffels op een bepaalde plek lagen, als tip van mijn huidige begeleidster voordat ze vertrok. Ik vroeg of de begeleider met de truck mee ging kijken. Inmiddels werd het al donker, dat was het eerste probleem. Het tweede probleem was dat ik niet meer wist waar die ene plek was. Ik was er 's ochtends met mijn begeleidster heen gegaan, maar zoals jullie me kennen: ik ben geen ochtendmens, waardoor ik niet meer kan dan slaperig uit het raam kijken. Ik heb dus niet alles onthouden/meegekregen. Dus, na 3 'openingen' in de bosjes geprobeerd te hebben, hadden we eindelijk de weg gevonden richting die plaats. En dan, uit het niets zie ik een donker silhouet op de grond liggen. 'DAAR ZIJN DE BUFFELS!' roep ik. Ik en mijn begeleider super blij: eindelijk gevonden! Na even gewacht te hebben valt het ons op dat de buffels wel heel erg rustig blijven en stil blijven liggen, dat doen ze normaal nooit.. 'Ik schijn wel even met de koplampen' zegt mijn begeleider slim, want ja, ook ik was de zaklamp vergeten. En dan, nadat twee enorme twee enorme lichten op de silhouetten schijnen, barsten we in lachen uit. 5 Minuten.. 5 Minuten lang hebben we naar een donker, groot, op gefrommeld zeil gekeken waarvan wij dachten dat dat de buffels waren. De échte buffels waren verder nergens te bekennen. Pff, wat voelden wij ons dom, maar gelachen hebben we wel!
Maandag hebben we door de regen niks kunnen doen. We hebben de Afrikaanse versie van Monopoly gespeeld die we uit de Lodge (waar toeristen/bezoekers verblijven) hebben geleend, niet gestolen.. Ssssht, niet zeggen! We hebben het spel al 2 weken in onze kamer verstopt, want het mag niet van onze begeleidster. Met Monopoly kom je er pas echt achter hoe mensen zijn, wat een agressief spel! Iedereen haat elkaar tijdens het spel haha. We besloten maar te stoppen toen iedereen blut werd en nadat de ergernis van het niet willen ruilen van kaarten te hoog werd. 'S avonds heb ik me vooral gericht op de voorbereiding van de 'collaring' van de buffel. Ik was diegene die alles moest voorbereiden, taken moest uitdelen aan mijn medestudenten, alles klaar moest leggen, alles met iedereen moest bespreken, kortom: ik voelde een enorme druk. Maar deze keer wou ik niet onzeker zijn over of alles wel goed deed. 'Het is een leerproces' galmde steeds door mijn hoofd. 'Het hoofddoel is dat de halsband om wordt gedaan. Om alle metingen te krijgen, is alleen maar een pluspunt.' Oke, ik kan dit!
En dan.. Dinsdag was eindelijk de dag.. Om 05.00 stond iedereen klaar. Gelukkig hoorde we dat de buffels op de ideale plek dichtbij het hek lagen, zoals bijna altijd. Checklist al 3 keer gedaan. Voor iedereen zaklampen zoeken. Wachten op de dierenarts. 05.30: Het werd al licht, zaklampen waren niet meer nodig. 06.00: Nog steeds geen dierenarts. Schiet op.. Schiet op.. Ging er door mijn hoofd. 'IK HOOR EEN AUTO', riep iemand om 06.10. Yes, de dierenarts is er, let's do this! Nadat de dierenarts ons had uitgelegd wat er ging gebeuren en wat er in de verdovingspijl zat (soort morfine dat 15.000 sterker is dan voor de mens) konden we eindelijk beginnen. Door mijn observaties elke ochtend had ik twee stieren die beide de dominante stier konden zijn, maar omdat beide stieren erge 'buddies' van elkaar zijn, maakte het niet echt uit welke een halsband om krijgt. De dierenarts ging achterop een truck naar binnen en vond al snel stier nummer 12 (Jack genaamd). Nadat de dierenarts in zijn achter rechterbeen schoot (daar zit een dikke laag spieren) rende de buffels weg. Dit kan erg gevaarlijk zijn, want de dierenarts moet een middel toedienen om de buffels te ontwaken uit zijn verdoving, anders zal hij sterven. Gelukkig vonden we de buffels verderop, waar Jack al snel was gaan liggen. Nu kwam de tweede uitdaging: de andere buffels wegjagen. Nadat de buffels op een afstand waren, sprong iedereen uit de auto, werd er een handdoek op Jack's ogen gelegd en begonnen we met het omdoen van de halsband. Ik begon meteen met het opmeten van de hoorns (prachtige, enorme, stevige dingen), waarna ik er ook in slaagde om de nek, romp, lichaam, rechter voor- en achterpoot, rechter voor- en achterhoef, oren, staart en als tip van de dierenarts, ook zijn testikels (zijn ballen) op te meten. Dat laatste ging niet zo makkelijk. Met 'Ja Britt, nu moet je op de grond gaan liggen', 'Je moet jezelf vies maken om erbij te kunnen, dat kun je wel' en veel ander gelach op de achtergrond ging ik op de grond met mijn gezicht half in de kont van de buffel (gelukkig hoefde hij niet zijn behoefte te doen) deed ik wat ik moest doen. Alles voor de wetenschap, zullen we maar zeggen! Wat opvallend was, is dat opeens veel geklik van de camera's afkwam. Nadat andere tekens en haren van de buffel hadden verzameld, waren we klaar! De dierenarts heeft daarna meteen het middel gegeven. De andere buffels waren inmiddels weg, dus ging Jack, toen hij eindelijk weer kon staan, op zoek naar de rest. In 25 minuten hebben we alles gedaan, maar als ik er aan terugdenk gaat alles zo snel! Haast, haast, haast, ging er de hele tijd door mijn hoofd. Maar het was echt GEWELDIG! Om zoiets van zó dichtbij te mogen meemaken is echt speciaal, vooral omdat het één van de Big Five is. Ik ben echt blij dat ik dit mocht meemaken. Nadat we de dierenarts gedag hadden gezegd, heeft de begeleider meteen uitgelegd hoe ik nu de buffel kan volgen. De buffel heeft een zender om zijn nek (de halsband). Ik heb een grote antenne die ik de lucht inhoud en een apparaat (the receiver) die de signalen opneemt. Als ik de antenne in de richting houd van de buffel, gaat de receiver piepen. Net een metaaldetector eigenlijk. Als ik op drie verschillende punten dit zo doe, ik met een kompas opschrijf welke richting de buffel zit en de coördinaten opschrijf waar ik op dat moment sta, kan ik op een map drie lijnen trekken op die drie plaatsen. Deze lijnen zouden elkaar moeten kruizen en op dat punt zal ongeveer de buffel zitten. Het lastige is dat de buffel beweegt, dus wanneer dit is uitgevogeld, kan de buffel al weer weg zijn. We moeten nog allemaal even uitzoeken hoe en wanneer we de buffel precies gaan volgen, maar mijn project is nu eindelijk ECHT BEGONNEN! Ik moet sowieso twee dagen per week de buffel de hele dag volgen.
Donderdagochtend, vandaag, zag ik dat Jack alweer herenigd is met zijn groep. Woensdagochtend waren ze niet op de plek waar ze normaal zijn, dus was ik een beetje bezorgd. Ik heb verder met de antenne gezocht en ik denk dat ik heel dichtbij de buffels was, maar ik vind het spannend om te voet te gaan, omdat de dieren mij nog steeds kunnen aanvallen. En als ik te ver de bossen in ga, van het pad af, dan raak ik verdwaald. Dus we moeten nog uitvogelen hoe en wat, maar ik kan eindelijk 'the movement of the buffalo's' onderzoeken. Ik heb er zin in!
Dinsdag hebben we ook weer onze wekelijkse boodschappen gedaan. Omdat we met zijn achten zijn, moeten we in de 'Combi', een hele oude auto voor 8 personen. Hij valt steeds bijna uit of start soms niet meer en dinsdag was eindelijk de dag dat hij uit viel. We hadden onze boodschappen net gedaan (en voor het eerst weer pizza gegeten in een hotel!!!!!) en waren op de terugweg toen het noodlot ons raakte. De auto viel uit, maar we konden gelukkig nog net aan de zijkant van de weg stoppen. Maar helaas, de auto startte niet meer. Met 33 graden verbrandden we haast in de auto, maar gelukkig konden de werknemers van Moyo ons komen ophalen met de SAFARI AUTO! Dit is een soort truck met hogere bankjes achterin, een echte safari auto! Eigenlijk mag je op de weg niet achterop zitten, maar het kon niet anders, wat wij natuurlijk niet erg vonden. Met de wind in onze haren, geweldig uitzicht op de Afrikaanse natuur reden we terug naar huis, met de Combi slepend achter ons. We wisten dat dit ging gebeuren, dus we konden niet meer dan lachen. De auto voelde steeds aan als turbulentie in een vliegtuig of alsof je ging crashen met een vliegtuig, zulke stopbeweging maakte de auto. Het is uiteindelijk goedgekomen. Volgensmij is hij vandaag gemaakt, aan het gejuich van de werknemers te horen.
En als laatste heb ik vandaag eindelijk weer eens hardgelopen, in totaal met zijn zessen! Wel heel anders dan in Nederland, want ik voelde meteen een enorme druk op mijn borst en ademhalen ging moeilijker. Onderweg kwamen we nog een waterbuck tegen en even later de buffels. Aangezien de buffel een waarschuwingsbeweging maakte, zijn we keihard de andere kant op gerend. Uiteindelijk zijn we heelhuids teruggekomen, helemaal dood, maar goed, het was leuk!
Nou, dit was het wel weer! Ik ben weer een enorme ervaring rijker en geniet nog steeds iedere dag! En ik heb natuurlijk enorme zin om de buffels te volgen!

Byeeee