Het begin van een lang avontuur: Costa Rica

Costa Rica, het land waar ik na Zuid-Afrika nog zo graag heen wou. Het land met een van de hoogste biodiversiteit ter wereld, een land met prachtige natuur en tropisch regenwoud, en qua natuur en cultuur totaal anders dan Zuid-Afrika; het land waar ik al verliefd op ben sinds ik klein was. Dit land bleek uiteindelijk toch nog mijn eindbestemming te zijn toen ik bijna de hoop had opgegeven om een stage te vinden. Letterlijk een tweede droom die uitkomt. Dat de meeste dromen bedrog zijn, had Marco Borsato toch eventjes mis, want ik zit hier nu wel, in Costa Rica, mijn eerste reisverslag te schrijven. Nu ik dit zo schrijf klikt het heel raar. Ik heb nog steeds niet het besef dat ik hier zit en dat dit voor de komende 5 maanden mijn thuis gaat zijn. Toch kijk ik nu uit op een chaotische straat met auto’s, scooters en bussen die door elkaar rijden, elektriciteit palen die verstrengeld door de straten staan en lelijke huisjes met prikkeldraad op het dak; niet het uitzicht van een straat in Nederland. Dat elke man me op straat aankijkt, begroet en iets van me vraagt/wilt, is het enige besef dat ik niet meer in Nederland ben (grapje ;p). Maar echt, ik voel me al wel een beroemdheid. Daar kom ik later op terug.
Misschien is de spanning om naar een ver land te gaan voor een paar maanden er al een beetje van af na mijn reis in Zuid-Afrika. Misschien is er een andere reden dat ik er niet zo mee bezig ben. Als ik in de auto onderweg naar Schiphol zit na een chaotische dag en nacht zonder slaap waarin ik al mijn spullen nog moest pakken, wordt het voor mij ineens veel duidelijker. Ik heb eigenlijk mijn stage in Costa Rica gehaast besloten. Ik heb gewoon een ticket en terug ticket vanuit Nicaragua geboekt met het idee nog 2.5 weken rond te reizen en heb de benodigde spullen gekocht. Op de vraag of ik dit allemaal kon gaan betalen, wist ik allang het antwoord, maar daar was ik niet mee bezig. Ik moest gewoon naar het buitenland. Ik moest gewoon weg, weer weg uit Nederland. Na een moeilijk jaar moest ik gewoon weer even tot mezelf komen. Op avontuur. Me weer hervinden. Weer even gelukkig zijn. En ik wist precies waar ik dat kon vinden: midden in de natuur. Op de site van mijn stageplaats stond dat het reservaat midden in het tropisch regenwoud bevond, afgelegen van de buitenwereld. Er stond erbij dat sommige mensen hier van hielden en dat sommige mensen hier gek van werden. Toen ik dat las kwam een gevoel van rust over me heen; het leek mij dus echt heerlijk om weer lekker back to basic te gaan en omringd te zijn door de mooiste natuur ter wereld. Dus hier zit ik dan, Brittje aan de andere kant van de wereld, blut maar gelukkig. Maar geld is maar een bijzaak zeggen ze toch altijd? ;)
Mijn enorme vliegangst hielp niet met het idee dat ik 18 uur moest vliegen in drie verschillende vliegtuigen (lees: ik haat opstijgen en landen, en alles wat er tussen zit). Wie mij kent weet dat ik ook echt 0 verstand heb van vliegvelden en hierin echt chaotisch ben. Van mijn eerste vlucht heb ik letterlijk niks meegekregen; ik viel al in slaap voordat we opstegen en werd wakker tijdens de landing. One down, two to go, dacht ik. Op een halve paniekaanval na tijdens de opstijging van de tweede vlucht is ook die goed verlopen. Ook hier was ik de helft van de vlucht helemaal in de wolken (slechte woordgrap). En joh, wat een verrassing, ook de derde vlucht heb ik vooral geslapen. Mijn luiheid + mijn slaapgebrek de nacht ervoor hebben me er doorheen geholpen. Wie zegt dat lui zijn nutteloos is, mag de vorige zin nog even opnieuw lezen (mama en zussie, jullie dus). Toen ik moe (ja, vraag me niet hoe, maar in my defence, het was in Nederland toen al 3 uur ’s nachts) op Costa Rica aankwam, had ik weer een 'heb ik weer’ momentje (nadat ik al mijn nekkussen ergens op Miami Airport had laten slingeren). Mijn gelieve backpack lag nog zielig en alleen op mij te wachten in Miami. Nadat ik aan 5 mensen daar had gevraagd of ik écht niet mijn bagage weer opnieuw moest ophalen en inchecken omdat ik anders niet mijn aansluiting zou halen, waarvan ze op Schiphol zeiden dat ik dat wel moest doen, werd 5 keer tegen mij 'nee’ verteld. Juist, met als resultaat dat ik wachtend en alleen bij de loopband sta, terwijl de groep mensen op me heen kleiner en kleiner wordt totdat de ruimte bijna helemaal verlaten is. Gelukkig zou mijn backpack na wat navragen volgende dag begin middag al bij mijn hostel afgeleverd kunnen worden, maar ik zou dan wel de busreis naar mijn stage een dag moeten uitstellen. Dus, even terug waarom ik me hier een beroemdheid voelde: toen ik het vliegveld uitliep kwam er toch een lading mensen over me heen. 'MISS! MISS! MISS! MISS, LOOK HERE! MISS! ARE YOU CINDY? Alsof ik de rode loper afliep en iedereen een kiekje van me probeerde te nemen, alleen dan in stinkende reiskleding en ontploft haar. Ook dat kan zo zijn charme hebben..Maar nee, die mensen zochten klanten of de toeristen die ze kwamen ophalen. Ik zocht naar de persoon van mijn hostel die me kwam ophalen, dus ik bleef even op de 'rode loper’ staan. Zeven mensen doken meteen op me af 'Where are you looking for miss? Taxi? Taxi? Where are you going to miss? Can I help you miss? MISS! MISS! MISS!’ Pff, dat was denk ik mijn eerste cultuurshock. Een klein mannetje van 1.50 m (cultuurshock #2: de mannen zijn hier gewoon kleiner dan ik ben) kwam uiteindelijk naar me toe gelopen. Hij nam me mee, liet me eerst nog even in het donker staan om met zijn vrienden verderop te praten, om me daarna naar de shuttlebus te brengen die naar mijn hostel zou gaan. Die 'shuttlebus' bleek alleen een taxi te zijn die hij net had aangesproken. Bij mij gingen er wel 100 alarmbellen af.. Maar hij maakte me duidelijk dat ik écht niet de taxi hoefde te betalen en dat ik naar het hostel zou worden gebracht. Nou, daar zat ik dan. Alleen in een taxi in een vreemd land terwijl het pikdonker was. Toen besefte ik dat ik me echt niet goed had voorbereid op deze reis. Mijn plan om Spaans van te voren te leren, had ik niet doorgezet. Nu had ik alleen een klein Spaans woordenboekje om me uit de voeten te helpen, maar dat ging nog niet zo gemakkelijk. De taxi chauffeur probeerde het ijs te breken met de vraag of ik rookte. ’No’, reageerde ik. Hij snapte niet waarom maar kwam uiteindelijk op de conclusie dat het wel beter voor me was (ok.. goed verhaal). Weer stilte. Toen vroeg hij waar ik vandaag kwam. Ik pakte maar mijn woordenboekje erbij. 'Holanda’. Dat vond hij helemaal geweldig en hij zei dat hij Nederlandse meisjes heel mooi vond. Haha, het ijs was officieel gebroken, nu mocht ik hem wel. De buurt waarin hij me afzette was nou niet echt bepaald een gezellige buurt, maar hij liep mee tot aan de deur van mijn hostel. Fjoe, dat ook weer overleefd.

Dag 2 van mijn reis verliep wat beter (ja sorry, dit was pas dag 1). Ik vond het spannend om voor het eerst de straat op te gaan om boodschappen te doen. Iedereen sprak me aan en op die momenten vergat ik zelfs het woord 'hallo' in het Spaans. Toch best wel spannend als je moet communiceren in een taal die je niet kent. Ik kwam uit bij wat marktkraampjes, maar ik zag mezelf niet onderhandelen in het Spaans, dus ik besloot een supermarkt te zoeken. Onderweg kwam ik papegaaien tegen alsof het niks was, net als de irritante, alles-onderpoepende duiven in Nederland. Zo bizar. Of ze alles ook onderpoepen weet ik niet, ik zou het eens moeten navragen. Toen ik eenmaal mijn backpack heelhuids had terug gekregen, besloot ik een hostel te boeken in downtown San Jose; dat zou me een uur reizen schelen de volgende dag naar mijn stage. Eenmaal in de bus verliet ik Alajuela (wat blijkbaar de tweede grootste stad van Costa Rica is en waar het vliegveld zich bevind, terwijl ik dacht dat het een buurt was in de hoofdstad San Jose, oeps….) en zag ik eindelijk voor het eerst Costa Rica. Huizen ruilden zich steeds meer in voor bergen en groen, echt prachtig! Hier was het ook tijd voor cultuurshock/wtf-momentje #3: de bus chauffeur liet de deur gewoon open terwijl hij op de snelweg reed en we werden bijna aangereden door een bus, omdat hij een snoepje uit het papiertje aan het pakken was. Eenmaal aangekomen bij mijn hostel na een taxi rit waarin ik niet kon uitleggen waar ik heen moest (maar wat toch gelukt is blijkbaar) kreeg ik tot mijn vreugd te horen dat ik een hele dorm (6 bedden + 1 tweepersoonsbed) voor mezelf alleen had. YES! Die had ik wel verdiend vond ik.

De volgende dag was dan eindelijk de dag dat ik naar mijn stage zou reizen. Hiervoor moest ik twee bussen halen. De eerste bus had ik bijna gemist omdat het hostel me naar de verkeerde busstation had gestuurd. Omdat ik krap in de tijd zat had ik, na een tijdje gelopen te hebben, een taxi aangehouden waar de man mij vertelde dat het busstation de andere kant op was. Serieus.. Wat was ik blij dat ik het hostel geen fooi heb gegeven.. En dat ik een taxi had aangehouden, omdat de taxi chauffeur inderdaad gelijk had. Op het nippertje heb ik nog de bus gehaald. Ook leuk: op de bustickets stonden blijkbaar nummers met waar je moest gaan zitten, maar op die van mij stond niks, dus nadat ik ergens was gaan zitten met mijn zware backpack (om diefstal te voorkomen) bleek dat ik op iemands plek zat. Na een discussie van 10 minuten waar 5 mensen zich mee gingen bemoeien werd mij een plek achterin gewezen, omdat daar nog 'ruimte' zou zijn. Eenmaal ergens achterin te zijn gaan zitten begon precies hetzelfde verhaal. Zucht. Gelukkig maakte alles goed toen we uit San Jose reden, de bergen in. En wat voor bergen. Natuur is hier echt overal en alles is zo mooi groen. Ik had daar mijn eerste geluksmomentje van deze reis. Het voelde heerlijk om weer in een vreemd land te zijn en om zijn wonderen te aanschouwen. Om steeds weer verrast te worden door iets nieuws of iets voor jou bijzonders, waar je nog een lange tijd van kunt nagenieten. Bij zijn is meemaken. En dat is ook echt zo. Op een gegeven moment zaten we zo hoog dat het mistig werd. Het geeft een grauwig uitzicht, maar het heeft aan de andere kant ook iets mysterieus op een hele mooie en betoverende manier. De weg naar beneden was echter geen plezier, met steeds een 'harde rem, scherpe bocht naar links, plankgas, harde rem, scherpe bocht naar rechts’ voor meer dan een uur. Kotsmisselijk werd ik ervan. De tweede busreis was zelfs nog mooier: ik had steeds een prachtig uitzicht op een groen dal. Hierna was ik dan ook eindelijk bij het dorpje San Gerardo de Rivas aangekomen waar ik door mijn stage werd opgehaald. Achterin in een truck reden we nóg hoger de bergen in, daar waar het mysterieuze weer deels de overhand begon te nemen. Alweer keek ik mijn ogen uit.

Ik loop stage bij Cloudbridge Nature Reserve. Dit is een natuurreservaat die aan herbebossingen doet van het zogenaamde 'cloud forest’ (nevelwoud): een specifiek soort regenwoud dat zich over het algemeen tussen de 1500 en 3000 meter hoogte bevindt en met hoge regelmaat in nevelen gehuld is. Het is hier constant vochtig door de mist, in tegenstelling tot het tropisch regenwoud (0 tot 500 meter boven zeeniveau) waar het vochtig is als gevolg van neerslag. Vrijwilligers kunnen hier meehelpen met het onderhouden/herbebossen van het reservaat of je kunt in mijn geval ecologisch/zoölogisch onderzoek doen wat bijdraagt aan beter natuurbehoud (nature/wildlife conservation). Met negen andere studenten/vrijwilligers verblijf ik hier intern. Het reservaat heeft diverse wandelroutes die bezoekers kunnen lopen. Deze zogenoemde 'trails’ gebruiken we ook zelf om onderzoek te kunnen doen. Enkele leiden naar prachtige watervallen of uitzichten over de bergen. Voordat je een trail kunt kiezen, moet je 12 tot 20 minuten (je begint bij 20 en naarmate je het vaker loopt, ga je richting de 12) steil omhoog lopen. Hierna vallen de trails mee. De een gaat steil de bergen in, de ander gaan meer richting rivier beneden (waarna je later altijd wel weer omhoog moet). Kortom: aan beweging kom ik hier zeker niet te kort. Dit is toch wel wat anders dan het platte kikkerlandje waar ik vandaan kom. Ik vind de kleine bult in Prinsenbeek al verschrikkelijk om overheen te fietsen, maar ik weet dat ik hierna daar nooit meer over zal klagen.

Tot nu toe geniet ik onwijs in Costa Rica en ik merk dat ik weer helemaal in mijn element zit. Die 5 maanden kom ik wel door ;)

Hasta la próxima!

Britt