Een 'Britt-moment' is nu een ding

De jongen die op zondag zou aankomen, was niet komen opdagen dus dat betekende dat ik en Florian twee dagen alleen waren. Het was ineens zo verschrikkelijk stil. We hebben wel vijf keer per dag tegen elkaar gezegd dat het zo raar is dat er niemand meer is. Maandag kwam er weer een nieuwe student, dat bracht weer een beetje leven in de brouwerij. Zijn naam is Barney, komt van Engeland en houd van bier en een feestje. De perfecte huisgenoot zou ik zeggen.

Dinsdag ben ik naar de stad San Isidro geweest. Ik kon voor een deel met de manager heen en terugrijden omdat hij de truck naar de garage moest brengen, dus dat scheelde me een uur de berg op lopen. Het was heerlijk om weer even iets anders te zien. De bergen hier zijn mooi, maar wat variatie is af en toe wel fijn. Als je namelijk weer even uit je vertrouwde omgeving gaat, dan ben je weer totaal verrast door de schoonheid van het land. Heerlijk is dat. Na drie banken leeggeroofd te hebben (ik wou de huur in cash betalen, omdat me dat scheelde in extra kosten), wat te hebben gewinkeld en een drankje te hebben gedaan in een cafe zijn we weer terug gegaan. Natuurlijk nam ik voor de zekerheid een take away broodje met bonenspread (het goedkoopste en lekker Costa Ricaans) mee, omdat de manager niet zeker wist of de truck al klaar zou zijn als we daar met de bus aankwamen. Gelukkig hoefde we uiteindelijk maar 20 minuten te wachten. Oh, en niet te vergeten: ik heb mijn haar laten knippen! Het kostte maar 16 dollar en mijn haar heeft oprecht nog nooit zo goed gezeten! De kapper was heel aardig (gelukkig sprak hij Engels) en snapte precies wat ik wilde. Ik vond het eerst wel spannend, maar gelukkig heeft het goed uitgepakt. Op de terugweg hebben we veel stops gemaakt omdat Frank, de manager, wat dingen moest regelen. Ik vond dit overigens niet erg aangezien ik liever in de auto chillde dan dat ik de berg op moest lopen en zo kon ik ook nog een beetje de toerist uithangen met mijn camera. Toen hij ergens stopte voor bananen en ik de auto uitstapte, zag ik dat er een greppel lag voor het regenwater. Toen ik echter de auto weer in wou stappen, was ik vergeten dat het daar lag om vervolgens weer een 'Britt-momentje’ (dat is al een begrip hier) te hebben waarbij ik verkeerd in de greppel stapte en op de stenen viel. Resultaat: schaafwonden (want die had ik al niet genoeg) en een kapotte broek. Gelukkig heeft mijn lieve moedertje een klein setje naald en draad meegegeven, dus dit probleem was ook weer snel opgelost (thanks mam). Toen we terugkwamen vertelde Frank dat hij een possum (buidelrat) in zijn val voor de coati (neusbeer) had gevangen en hem weer ging vrijlaten. Het arme dier was erg agressief en uiteindelijk begrepen we waarom: ze had een baby in haar buidel die we eerst niet konden zien. Het was een heel gedoe om haar uit de val te krijgen, aangezien ze overbeschermend was voor haar baby en er daardoor niet zelf uitkwam, maar uiteindelijk toch gelukt.

Hier in het dorp doen ze aan recycling. Het wordt door de community zelf georganiseerd. Elke derde woensdag van de maand helpen wij om alles te sorteren. Zo ook deze woensdag. Aangezien we maar met drie studenten waren dit keer (normaal rond de tien) vreesde we voor het ergste. Toen we aankwamen leek het wel een mini vuilnisbelt; overal plastic zakken vol glas, plastic flesjes, blik enzovoort van heel het dorp. Dopjes werden van flesjes gehaald, flesjes werden naar een plek gegooid waar vervolgens iemand alle flesjes en bier/frisdrank blikjes plat trapte en dat werd weer in een nieuwe vuilniszak gedaan. Wat niet gerecycled kan worden, werd in een aparte zak gedaan. Ik snapte gelijk waarom wij alle melkpakken, blikjes bier en blikken eten moeten afspoelen voordat we het in onze recycle-bakken gooien (wij recyclen ook alles).. Het is namelijk geen pretje om een maand oude stinkende en beschimmelde melk op je kleding te krijgen, bah bah. Nu had ik mijn goede kleren aan (slim) dus toen een man aanbood om een schort en een paar handschoenen aan mij te lenen, twijfelde ik geen seconde. Meer dan twee uur hebben we dit gedaan totdat we het wel genoeg vonden. Ongelofelijk dat maar twee mensen van de hele community dit elke maand doen voor iedereen zijn spullen. Eigenlijk moet dit toch gewoon verplicht worden? Ja, het is inderdaad pokke werk, maar het is wel voor het goede doel. En als iedereen zijn eigen spullen zou doen, dan ben je ook zo klaar.. Overigens wel heel goed van de community dat ze dit toch doen, aangezien ze er maar weinig voor terugkrijgen. *Applaus*

Het weekend erna kwamen in totaal zes nieuwe studenten. Dat was even wennen, maar wel meteen weer heel gezellig. Zaterdag gingen we met zijn alle uiteten om de nieuwe studenten welkom te heten. Gelukkig is iedereen ook in voor een feestje. Ik merkte wel dat ik er echt even uit moest sinds ik in San Isidro was geweest, even andere bergen zien. De kapper vertelde me over het strand dichtbij en sindsdien heb ik de neiging om naar het strand te gaan. Dat ik afgelegen zit, maakt het voor mij lastiger om daadwerkelijk te gaan. Ik ben daar dan weer echt te lui in, ook al is het eenmaal met de bus niet zo ver weg. Ik zou eerst een lang weekend naar Manuel Antonio gaan, een mooi reservaat aan het strand, maar eigenlijk wou ik niet alleen gaan en aangezien de nieuwe studenten ook binnenkort willen gaan, besloot ik op hen te wachten. Het is nu laag seizoen dus veel andere backpackers zullen er niet zijn en dan is het natuurlijk veel leuker om met een groep te gaan die je al kent. Aangezien de groep nieuwe studenten hun weekend een week moeten uitstellen omdat ze er pas net zijn en ik écht niet kan wachten om een weekendje weg te gaan (VAMOS A LA PLAYA!), heb ik besloten om in het weekend van 7 oktober (dit weekend dus) naar het strand dichtbij te gaan. Ik kan niet wachten! Mijn benen geven nog steeds licht in het donker dus wat zonnige uurtjes kan ik zeker gebruiken. Ook lijkt het me heerlijk om weer een keer naar een bar te gaan en nieuwe mensen te ontmoeten. Maar vooral om in een bar met muziek te drinken, want dat is toch een andere vibe dan thuis bier te drinken met een spel kaarten.

Ook ben ik (eindelijk) begonnen met het leren van wat Spaans. Elke dag lees en oefen ik een beetje uit een Spaans leerboekje dat hier in de boekenkast lag. Het gaat aardig, ik ken de weekdagen en maanden, kan tot 10 tellen, kan 'Hoi, hoe gaat het?’ en de weg vragen (+ andere basis dingetjes) en ik begin nu net wat grammatica te leren. Nog niet veel, maar in ieder geval al iets. Het scheelt dat ik goed ben in talen en Spaans lijkt veel op Engels en Frans, vind ik.

Vrijdagavond ben ik met Tizian en Oscar naar de rivier op Don Victor gegaan om (giftige) slangen en kikkers te zoeken. Helaas regende het hard en ondanks dat we twee possums hebben gezien, was het verder geen succes, wat eigenlijk al wel te verwachten was. De jongens waren heel chagrijnig omdat we niks hadden gevonden en we nat geregend waren, terwijl ik de enige vrolijke bleef tijdens het zoeken. Oscar ging klagen dat hij werd natgeregend, maar kom op: doe dan ook de regenjas aan die in je rugzak zit haha, eigenwijsje. Maar wow, wat is hij snel. Een dag ervoor zag ik hem al half El Jilguero oprennen, wat ik zelf de steilste trail vind, en nu weer. Op een gegeven moment liep hij achter me en ik voelde me gewoon opgejaagd, met als gevolg dat ik wel in een recordtijd de eerste heuvel heb opgelopen.
Die zaterdag ben ik weer naar San Isidro geweest, dit keer met alle studenten. We wouden geld halen en (goedkopere) boodschappen doen, aangezien het heel duur is in de supermarkt in het dorp. Ik wou een kort broekje en misschien jeans halen, maar daar ben ik uiteindelijk niet aan toe gekomen. Met zijn drieën, Neza, Sarah en ik, hebben we namelijk zó lang in de supermarkt rondgelopen. Ik hoefde niet zoveel te hebben, aangezien we alles ook weer de berg op moesten sjouwen, maar Neza en Sarah hebben zowat voor twee maanden spullen gehaald en Sarah zelfs een hele backpack vol (applaus dat ze alles de berg op heeft weten te dragen). Twee (goedkope) flessen wijn gemaakt van zwarte bessen kon ik niet laten liggen (helaas smaakt het minder lekker dan Sarah en ik dachten). Aangezien het ook hard begon te regenen, hadden we maar besloten om naar hetzelfde café te gaan als ik de vorige keer was geweest (met een heel mooi uitzicht op het plein) en te lunchen. Ik had hierna ook niet zoveel zin om weer de regen in te gaan om te shoppen. Ik had via Facebook gevraagd of Frank ons kon ophalen met de truck vanaf het dorp, maar hij had het te laat gezien (zegt hij). De berg op was hel met al die boodschappen, maar toch een overwinning. Ik merk dat ik al veel sneller de berg op ga dan de eerste week, dus dat is heel fijn. Toen we terug kwamen begon iedereen al zijn drankjes te nuttigen, dat hadden we wel verdiend vonden we, en met wat muziek en een spel kaarten hebben we heel gezellig de avond door besteed. Ik heb in één week al zo’n 4 nieuwe kaartspellen geleerd! De groep is nu ook heel gezellig en we doen veel gezamenlijke dingen als films kijken en… ja that’s it eigenlijk, want veel andere dingen kunnen we hier niet doen. Elke middag rond lunchtijd zet ik een film aan en het is nu zowat een standaard geworden om via mijn laptop film te kijken tijdens het lunchen, wat ik niet altijd wil aangezien ik het liefst mijn data van die dag meteen wil verwerken na het eten, maar het ook weer niet kan laten. #struggles zouden we zeggen.

Sinds deze week ben ik ook weer begonnen met de fruit counts voor deze maand. Ik val of glij nog steeds elke dag uit via de helling naar beneden als ik een getagde boom probeer te vinden of tijdens de afdaling (vandaag weer twee keer en één keer vol met mijn kont op een puntige steen). Florian helpt me met mijn fruits counts en ligt steeds in een scheur, want ik val steeds vaker en op steeds stommere manieren. Je zou zeggen dat ik nu wel de hike-technieken beheers, maar het wordt blijkbaar alleen maar erger. Hier komt dan ook het begrip 'Britt-moment’ vandaan. Normaal val ik altijd op mijn bibs naar achter, maar dinsdag hadden we een nieuw 'Britt-momentje’: ik bleef haken achter een wortel die bovengronds lag terwijl ik met veel moeite en kracht door een dichtbegroeid bosje probeerde te komen, dus ik viel dan ook hard naar voren op de grond. Gelukkig kon ik me nog met mijn handen opvangen zodat mijn gezicht bespaard bleef, maar het was wel een harde klap. Ik moet er alleen maar om lachen, omdat ik me zo stom voel. 'Waarom heb ík dit altijd?’, is een vraag die regelmatig in mijn hoofd opkomt, maar bij hier heb ik het maar erbij neergelegd dat ik nog een grotere kluns ben dan ik dacht. Ach, ik ben tenminste entertainment voor de mensen die me helpen, een goede ruil voor wat hulp, vind je niet?

Woensdag zag ik weer een slang voor mijn voeten voorbij kruipen toen we op pad waren voor de fruit counts en gelukkig hebben we hem deze keer zonder teveel pijn te doen kunnen vangen met mijn regenjas. Hopelijk heeft de slang geen angstpoepje of -plasje gelaten, want ik heb mijn jas alweer aan gehad zonder het na te checken..

Maar nu eerst: ZON, ZEE STRAND! Ik kan niet wachten!

Dikke (alvast) verbrande zoenen van moi!