Hete pepers zijn echt heet

Vorige week zondag probeerde ik weer mijn bijzondere - en dan bedoel ik ook echt bijzonder, niet goed of van kwaliteit - kookkunsten uit. We hebben een moestuin waaruit we van alles kunnen halen. Ik gebruik vooral de sla voor salades (ik zei toch dat ik ook gezond eet i.p.v. alleen die o-v-e-r-h-e-e-r-l-i-j-k-e taart), maar dit keer wou ik de pepers gebruiken om wat meer smaak toe te voegen aan mijn pasta. Helaas hebben we hier geen Maggi-sausjes die we aan ons eten kunnen toevoegen. Creativiteit of ervaring van thuis die ik boven mijn goedkope studentengerechten echt niet heb, is de oplossing. En dan komen we terug bij waarom ik mijn kookkunsten bijzonder noem, want iedereen kijkt altijd raar naar mijn creaties die ik onder het motto 'gooi alles maar bij elkaar en zie maar hoe het smaakt’ maak. Die mooie zondagavond besloot ik, je voelt hem al aankomen, een hele peper erin te gooien. Matt zei namelijk dat de pepers uit de tuin helemaal niet zo pittig waren. Dus toen ik nietsvermoedend de in stukken gesneden peper (inclusief zaadjes en ja, daar komt de extreme pittigheid dus vandaan) samen met wat knoflook aan het bakken/fruiten was, kreeg ik op een gegeven moment geen adem meer. Ik begon extreem te hoesten en het voelde alsof iets mijn luchtpijp blokkeerde. Ik had eerst niet door waar het aan lag en dacht dat ik een of andere rare ziekte had (de reden waarom je nooit ziekte verschijnselen moet googlen), maar op een gegeven moment begon iemand anders naast mij ook te hoesten. Iedereen zat in het klaslokaal naast de keuken, dus ik riep half lachend, half hoestend naar Matt dat hij had gelogen over de pittigheid van de pepers, waarop hij natuurlijk reageerde met 'Oh no, what have you done now?’. Laten we even duidelijk zijn: dit was niet de eerste keer dat ik iets stoms deed met koken, dus dat verklaard de 'now’. Nadat hij kwam kijken in de keuken kreeg ook hij geen lucht meer en begon met hoesten. Ondertussen was iedereen benieuwd wat voor stoms ik had gedaan, maar al snel kreeg iedereen het antwoord toen de pittige peper walm zich langzaam in het klaslokaal verplaatste. Diegene die helemaal achterin het klaslokaal zat, dacht dat we een prank met haar aan het uithalen was, omdat zij nog niks voelde. Maar nadat ze dat had gezegd, werd ook zij overdonderd door de walm en begon te hoesten. Dit ging voor een half uur door en ik had ondertussen (heel stom) de peper, knoflook en groente al op de pasta gegooid. Matt besloot er nog even in te roeren, thanks for that -.-, terwijl hij me aan het uitlachen was, waardoor alles onder de peper zat. Aangezien we maar één keer per week boodschappen doen, vond ik het zonde om een heel gerecht weg te gooien. Dit was desondanks mijn eigen schuld, dus ik vond dat ik het moest opeten. Misschien viel het wel mee? Dit was tenslotte een goede oefening voor pittig eten. Ik moet toch ooit aandurven om iets pittiger dan chilisaus te eten? Dus ja, ik begon aan het bord met een groot glas water ernaast. Ik vind het knap dat ik nog een paar happen heb kunnen nemen, maar op een gegeven moment stond mijn mond zó in brand, dat mijn lippen half gevoelloos waren en ik een halve pak melk heb moeten leegdrinken. Matt blij, hij mocht de rest (gelukkig ook met moeite, dus zo’n pussy was ik niet) opeten. Ik minder blij. Maar ach, weer een ervaring rijker, want de keer daarna heb ik maar een klein stukje gebruikt.
De dag erna was het weer maandag, dus dat betekent potluck avond! Ik vind het leuk om steeds iets Nederlands te maken, dus ik had nu (voor het eerst in mijn leven) mijn lievelingsgerecht hutspot gemaakt! Helaas zonder unoxworst of gehaktbal, maar het was echt super goed gelukt! Ik had veel te veel gemaakt, dus ik heb van te voren lekker drie bakken kunnen invriezen.

Deze week hoefde ik nog maar drie dagen data te verzamelen, maar in ruil voor de hulp van een student tijdens deze dagen, moest ik hem helpen met zijn uilenproject. Er waren twee stomme dingen hier aan:

1. We moeten 's avonds op pad en dat deden we nadat we 's ochtends al vijf uur hadden gelopen met mijn project, dus als je 's avonds nog een keer de berg op moet, protesteren je benen gelijk.
De survey is het saaaaaaaaaaaaiste ooit. Op een avond doen we vijf plots. Bij elke plot laten we zes verschillende uilenroepen door de speaker galmen van elk twee minuten lang. Daartussen wachten we drie minuten in complete silence op een uil die hierop reageert. Kortom: op elke plot moet je een half uur stil zitten.

2. De eerste avond hebben we geen één uil gehoord en hiervoor hebben we dan vier uur gelopen (no data = also data, dat wel natuurlijk). De tweede avond hebben we bij de eerste plot twee uilen gehoord, dus we hadden goede hoop dat dit een goede avond zou worden. Maar helaas, hierna verder geen uilen gehoord. Tijdens de eerste survey verveelde ik me zo erg dat ik maar ben gaan tekenen en voor de tweede had ik een notebook meegenomen, waarin ik maar herinneringen van Costa Rica ben gaan tekenen. Zo kwam ik er wel doorheen. De derde avond zou de laatste zijn voor deze maand, dan hadden we alle plots gehad. Toen we al over de helft waren begon het heel hard te regenen, waardoor we jammer genoeg weer naar beneden moesten. Uilen komen niet uit als het regent, dus helaas moesten we deze survey uitstellen voor volgende week.

De plots die ik deze week nog moest doen voor mijn onderzoek waren lastiger om data van te verzamelen. Sommige bomen staan op een hele steile helling. Bij één plot konden we een boom niet vinden. De student die me hielp zei dat er een boom erg steil naar beneden stond, maar hij kon geen tag zien. 'Daarom hebben we een touw mee waaraan je jezelf kunt vastmaken’, riep ik vanuit de andere kant, maar hij wou het nog steeds niet doen. Ik ben tot nu toe altijd zonder touw naar beneden geweest, dus met of zonder touw: het moet kunnen. Als een held op sokken zei ik dat ik het wel zou doen. Ik ben tevens altijd wel in voor een avontuurtje en om aan een touw steil naar beneden gaan, sla ik niet af. Tot het moment dat ik de afgrond zag waarin je bij wijze van spreke kan gaan bungeejumpen. Nog even twijfelend bond ik het touw om mijn middel, maar ook deze held op sokken kent haar grenzen: door de begroeiing zag je amper hoe de ondergrond liep, dus als ik in een keer naar beneden zou vallen, zou mijn middel dat niet overleven en dat is het natuurlijk niet waard. 'Brittje aan de andere kant van de wereld' moet geen 'Brittje weg van de wereld’ worden. Die duizend val en glijpartijen per dag vind ik schade genoeg dus daar hou ik het liever bij :) (Ja, ik val nog steeds heel veel. Het is blijkbaar iets Nederlands, want een Nederlandse jongen voor mij had hetzelfde probleem). Nog een leuk dingetje wat op een andere trail gebeurde: we moesten een rivier oversteken, dus toen ik mijn schoenen uittrok en mijn eerste stap in het water zette, liet ik mijn schoen uit mijn handen vallen.. WHOOPS. Gelukkig kon Florian hem nog snel pakken, want anders had ik iemand beneden bij de rivier heel blij gemaakt met een dure Bever schoen (echt leer, water resistent, goeie shit, jwz). De volgende keer dat ik deze trail ging lopen, trok ik laarzen aan. We gingen kijken of we zonder ze uit te doen de rivier konden oversteken. Althans, ik deed het op de terugweg, want ik had geen zin in natte voeten op het begin. En terwijl ik best ver kwam, viel ik op de terugweg toch van een gladde klei in het water. Maar het is mogelijk! Oefening baart kunst, dat gaan we zeker meemaken.

En pfoe, dan komen we aan bij gister- (vrijdag)avond. WAT een avond. Dit weekend vertrekken vier studenten dus we wouden een goed afscheidsfeestje geven. Een van de studenten begon om 11.00 's ochtends al met drinken (als je indenkt dat we om 6 uur op staan, valt dat wel mee, ughe ughe), de rest, including me, begon later in de middag, maar de eerste whisky fles was na een paar shotjes om 16.30 al leeg. Eerder dat we naar het restaurant (shock #1) was iedereen al aangeschoten of tegen dronken aan (shock #2). De bioloog van het reservaat (soort manager/begeleider) ging mee en had natuurlijk meteen door dat we echt wel meer op hadden dat dat we zeiden, maar was er heel chill onder. Als een luid stel tieners die voor het eerst hebben gedronken/dronken zijn, liepen we naar het restaurant. Ik en een Duitse student voelde ons duidelijk nog te nuchter (Bourgondiërs, hè), aangezien wij stuk gingen om iedereen en ons zelfs een beetje schaamde. Na het eten was het natuurlijk tijd voor TAAAART! Maar het ergste wat ons ooit had kunnen overkomen was dan toch echt daar: de lemon pie was op! De jongen die soms twee stukken daarvan neemt was helemaal overstuur en dat neem ik hem ook niet kwalijk; het was tevens zijn laatste avond. We namen met pijn in ons hart maar genoegen met de cheesecake. Vreemd om te zien hoe taart je leven kan bepalen. Mensen onderschatten toetjes nog steeds. Als je er niet van houdt dan mis je echt iets in je leven (waaronder veel (lichaams)vet, maar dat is het sowieso altijd waard). Eenmaal weer thuis (ik zal jullie de weg naar huis besparen, want dat betreft veel gecensureerde stukken) brak de hel los toen twee jongens besloten te gaan skinny dippen bij de watervallen. Ik was er fel op tegen en in een klap super nuchter dus probeerde ze beide tegen te houden met als resultaat one down, one to go. Maar de tweede was te eigenwijs dus besloot om snel weg te rennen, waardoor wij met zijn zessen uiteindelijk hem probeerde te zoeken. De rivier bij de waterval heeft een enorme sterke stroming. Ik kan er niet tegen in zwemmen en soms word ik half naar beneden gedrukt. Ten slotte liggen er dan ook nog overal rotsen en keien: niet echt het ideale habitat voor een dronken man in het donker. Vier keer ben ik op en neer gegaan, zelfs nog naar een rivier/zwemplaats erboven, maar kon hem nergens vinden. Niemand kon hem vinden. Dan slaat irritatie om in woede en bezorgdheid. Hoe kan iemand toch zo eigenwijs zijn? Uiteindelijk vond ik hem met iemand anders toch bij de waterval. Het is dat hij net via een rots omhoog aan het klimmen was, want anders had ik hem niet gezien. Ik heb geschreeuwd dat hij nu onmiddellijk uit het water moest komen. Hij had ons eerder niet gehoord, we hebben echt overal zijn naam geroepen, door het geluid van de waterval. Op dat moment kon ik hem echt even niet aankijken. Ik ben de andere gaan zoeken die hem ergens anders aan het zoeken waren, maar ook die kon ik niet vinden dus ik heb nóg een keer twee rondjes gelopen (doei taart calorieën). Toen de manager hoorde dat hij terug was heeft hij gezegd dat hij de ochtend erna meteen moest vertrekken in plaats van zijn geplande vertrek op zondag. Na een gesprek vanochtend mocht hij toch nog een dagje blijven als hij een bepaald project vóór 16.00 af heeft, wat hem zeker lukt. Hij heeft net zijn verontschuldiging aan mij en de rest aangeboden en dat respecteerde ik zeker. Ik ben allang blij dat ik geen levenloos lichaam met een visnetje heb moeten uitvissen om het maar bot te zeggen. En het is leuker om een zaterdag met meerdere mensen te spenderen, aangezien we anders nog maar met zijn tweeën over waren. Gelukkig komen morgen en volgende week weer een nieuwe lading studenten. Hopelijk houden ze van een feestje, want ik kwam met het idee om elke vrijdag of zaterdag een soort drankfestijn te hebben met muziek en lekker eten. Als wij niet naar een feestje kunnen, dan brengen we het feestje gewoon hier naartoe. Dan kan iedereen letterlijk kruipend naar huis en dan hoeven we niet regel #2 van de manager te overtreden, which is dat drinken mag, maar niet tot zover dat hij ons persoonlijk naar bed moet dragen (regel #1 is geen drugs, hè shit). Ik ben benieuwd hoe dit gaat uitpakken.