Een paar geweldige eerste dagen in het reservaat

Op mijn eerste officiële eerste dag besloot ik om maar meteen een trail te proberen te lopen. Ik pakte de kortere van ongeveer 3 uur. Ondanks dat het eerste stuk heel zwaar was, was het echt heerlijk om zo door het regenwoud te lopen. Ik was steeds omringd door prachtige natuur en de twee watervallen waren ook geen straf om te zien.
Op mijn tweede dag besloot ik om 05.30 mee te gaan (jaja, life in the bush starts at sunrise) op een bird survey van twee meiden. We moesten op verscheidene punten in het regenwoud voor 20 minuten vogels identificeren en tellen. Inclusief wandelen deden we er zo’n 4 uur over. We hebben veel schattige kolibries/hummingbirds gezien (je weet wel, het lieve vogelvriendje van Pocahontas), die je hier overigens echt overal ziet, maar ook papegaaien en andere mooie vogelsoorten. Hierna besloten we, ondanks dat het helemaal niet heel warm was, om bij de waterval te gaan zwemmen. Ik had nog spierpijn en was moe van de ochtend hike en zou later nog een keer op pad moeten om me voor te bereiden op mijn eigen project, dus ik dacht dat een (ijs!)koude duik me wel weer wakker zou maken. En dat deed het zeker. Of het kwam doordat ik van een hoge rots moest springen, doordat het water inderdaad ijskoud was of beide, weet ik niet, maar het heeft zijn vruchten afgeworpen. Als Hollandse die alleen platheid gewend is, was het alleen nog steeds geen pretje om een tweede keer die berg op te moeten. Hopelijk went dit snel. 'S avonds gingen we naar het dorpje beneden de berg, omdat de mannen van Cloudbridge (inclusief de manager) zaalvoetbal gingen spelen tegen lokale teams. Terwijl de mannen zich in het zweet werkte tegen de veel betere Costa Ricanen, dronken de vrouwen schaterlachend bier en wijn. Voor de eer hebben ze uiteindelijk nog één goal kunnen scoren tegen de 10 ballen tegen. We konden niet trotser zijn. We zette het feest door in het lokale restaurantje, waar iedereen gigantische flessen bier bestelde (zelfs voor de Duitse student was dit groot). En ja, wanneer je eenmaal met bier begint, eindig je met wodka en shotjes. Als verstandige ben ik met een paar andere studenten met de truck weer op tijd naar het reservaat gereden. Andere studenten besloten nog stomdronken een karaokebar in te gaan met als gevolg dat ze 45 minuten (stomdronken schat ik op 1.5 uur) de berg weer op moesten lopen. Ik zal de details besparen, maar toen ik ze de volgende dag zag en hoorde, was ik blij dat ik de juiste keus had gemaakt. Ik was niet graag zowel mijn schoenen als mobiel verloren (whooops, heb ik daar toch een detail gegeven).

Zaterdagavond gingen we naar een hotel/restaurant om de laatste avond te vieren van twee studenten. Verrassend genoeg werd er geen alcohol gedronken, maar alleen fruitsmoothies en cola (voor de maag, wink wink). Ik had een enorm bord met overheerlijke nacho’s gegeten. Ik wist niet of ik trots moest zijn op het feit dat ik heel het bord heb weggekregen of me juist enorm schuldig moest voelen. Dat ik nog uren enorme buikpijn heb gehad, liet me meer dat laatste geloven. Achja, onder het nom "het is weekend en ik moet weer de berg op naar huis lopen” liet ik het naast me liggen. Op de terugweg gingen we op zoek naar tarantula’s (vogelspinnen). We vonden er twee in kleine holen in een stenen muur. Met een takje irriteerde we ze naar buiten, de lieve dierenvrienden dat we zijn. De giftanden en kaken waren echt geweldig groot. Een keer rende de spin zó snel uit zijn hol dat diegene die de zaklamp vasthield schrok, waardoor we even geen licht hadden. Nou, toen flipte ik hem ook eventjes omdat ik dacht dat de spin op mij door was gerend. Gelukkig zat hij nog te chillen op de stenen muur.
Zondagochtend moesten we vroeg op omdat er een race voor een gedeelte door ons reservaat liep. 'Een race?', zal je nu wel denken. Juist, mijn reactie. Mensen zijn hier gek genoeg om de steile berg en hike trails op te rennen. Vorig jaar rende iemand van het dorp naar ons reservaat (45 min lopen) in 8 minuten (!!!). ACHT minuten... HIJ WAS SNELLER DAN EEN AUTO! Dat noem ik pas conditie, daar kunnen wij Hollanders nog heel wat van leren! Maar goed, ik moest met een andere student ervoor zorgen dat de mensen de trail naar boven opliepen, niet naar beneden. Met een bordje met een pijl in mijn hand maakte ik dansende bewegingen terwijl ik '¡Muy bien!’ naar de deelnemers riep (een andere supporter riep het steeds, dus ik nam aan dat het iets van 'je doet het goed’ betekende). Ik heb wat afgelachen toen ik mensen eerst naar mijn bordje zag kijken en dan richting het pad omhoog wat ze op moesten rennen. Aan hun gezichtsuitdrukking kon ik aflezen dat ze steeds 'meen je dit? Moeten we hier echt omhoog? aan me vroegen, waarop ik medelijdend 'Sí..’ reageerde. Het verbaast me trouwens hoe vaak ik met alleen 'Sí’ en een glimlach wegkom als mensen hele verhalen tegen me beginnen te vertellen, maar dat terzijde. Er liepen zelfs twee opa’s mee. En ja, ook zij rende de berg op. Uit dit verhaal kan je duidelijk afleiden dat ik aardig in shock was, maar aan de andere kant is het ook logisch dat ze dit kunnen aangezien ze in de bergen leven.. Achja, either way, ik vond het bijzonder. En als kers op de taart kwamen we bij afdaling een groep kapucijnapen (capuchin monkeys) tegen, zo gaaf!! Ze waren zo dichtbij en eentje had zelfs een baby op haar rug! Op een gegeven moment waren ze aan het vechten en eentje zat toen op een tak zo'n 3 meter afstand van mij vandaan. Aangezien hij zijn tanden liet zien, en dan niet op een schattige, glimlachende manier aangezien dit een dreigement moet voorstellen, deed ik toch maar voorzichtig een paar stapjes terug. Ik was toch net iets te bang dat ie op me zou springen en aangezien ik dit keer niet gevaccineerd ben tegen rabiës wou ik het ook niet riskeren om gebeten te worden (en dan niet alleen voor de rabiës angst, hun tanden zien er namelijk aardig scherp uit). Al met al: een zeer goed begin van een chille zondag.

Elke maandag hebben we potluck avond. Hierbij maakt iedereen een gerecht die je dan met elkaar deelt. Een lopend buffet eigenlijk. Ik wou echte Nederlandse pannenkoeken maken met spek, kaas en siroop, maar daarvoor moest ik 's middags de berg af naar de supermarkt. Een andere student ging met me mee. En wat een geluk: na 5 minuten begon het ineens enorm te stormen. We besloten, eenmaal doorweekt, om maar naar de kleinere supermarkt te gaan die op een 10 minuten kleinere loopafstand lag. Met als resultaat: geen kaas (op de vieze, plastic, Amerikaanse cheddar kaas na (serieus, hoe kunnen mensen dit 'kaas’ noemen? Lees: plastic)), geen spek en al helemaal geen siroop. Wel eieren die ik op de terugweg kapot heb laten vallen (het zal weer eens niet) en natuurlijk melk. Ja, goede melk, geen plastic melk, dat hebben ze dan weer wel.. Aangezien de storm niet ophield besloten we maar gewoon terug te gaan lopen. Ik volgde de andere student de berg weer op. Na meer dan een kilometer onwijs hijgend en puffend steil omhoog te hebben gelopen (ik overdrijf echt niet met de steilheid hier, ik weet dat ik niet de meest fitte persoon ben, maar het is echt steil), kwamen we erachter dat we de verkeerde berg op waren gelopen. Ik kon wel vloeken. Oh wacht, dat heb ik ook gedaan.. zo’n 100 keer. Toen we weer naar beneden liepen.. en naar beneden.. en nog verder naar beneden.. kwamen we erachter dat we dus echt al vanaf punt 1 de verkeerde afslag hadden genomen. Toen we eenmaal weer op het goede pad zaten, besloten we onderweg even bij het hotel/restaurant a.k.a. tankstation te chillen om te genieten van een overheerlijke fruitsmootie, onder het motto: 'even onze reserves aanvullen’. Koud, doorweekt en onder de modder kwamen we thuis, zo’n 3.5 uur later, maar wél met hele lekker pannenkoeken als resultaat (schouderklopje).

Voor mijn onderzoek ga ik naar verscheidene data kijken. Ze hebben al van jarenlang vogel data (waar welke vogels voorkomen) verzameld en sinds dit jaar zijn ze begonnen met welke bomen/planten en de bijbehorende vruchten (die vogels eten) voorkomen bij de plots waar de vogel data worden verzameld. Ik ga nu verder met de zogenaamde 'fruit/flower counts', dus kijken welke en hoeveel vruchten (+bloemen voor de kolibries) oftewel voedselbeschikbaarheid er is voor de vogels. Dit moet één keer per maand en ik ben zo'n twee weken bezig om alle plots af te gaan (sommige zijn 2 uur hiken vanaf base en dan moet je nog terug). De andere twee weken ga ik de data verwerken (onder andere in kaarten) en analyseren om uiteindelijk een samenhang te vinden tussen de aanwezigheid/spreiding van vogelsoorten en de voedselbeschikbaarheid per maand. Voor vele zal dit oooooonwijs saai lijken, maar mij lijkt het heel interessant om te kijken of er een correlatie is, en zo ja welke, tussen twee verschillende gaande onderzoeken, vooral omdat ze de data nog niet verder hebben verwerkt of geanalyseerd. Ik heb er in elk geval veel zin in en ik ben degene die het moet uitvoeren, dus lekker puh als je het niks vindt. De afgelopen dagen ben ik dus 's ochtends meegegaan met de bird counts mensen om de plots te vinden op de trails (zelfs slingerapen (spider monkeys) gezien met baby's!) en ik ben aan het voorbereiden/oefenen geweest voor de fruit counts.

Dit was het weer voor vandaag. Als je je afvraagt waarom ik op rare tijden mijn reisverslagen post: het is hier 8 uur terug in de tijd. Als je dus een enorme fout hebt gemaakt (bijvoorbeeld op Facebook), bel mij en misschien kan ik het nog op tijd voor je terugdraaien aangezien ik terug in de tijd ga.

....

....

....

....

(JOKE)

Als je dit serieus geloofde dan raad ik je aan om nog een jaartje extra op school te blijven, omdat je duidelijk nog niet klaar bent om ermee te stoppen. En dit was niet gemeen bedoeld.
Verder vind ik het heel lief van jullie allemaal dat jullie dit lezen en bedankt voor de lieve en leuke reacties!

Gracias y hasta la próxima!
(Nee, mijn Spaans is niet verbeterd, dit is duidelijk Google Translate)

Liefs,

Britt